Welke vragen stel je aan ouders die er zich niet bewust van zijn dat ze hun hun eigen opgelopen trauma’s doorgeven? Hoe maak je hen bewust van hun terugkerende (familie) patronen?

Ouders melden vaak dat hun kind een probleem heeft en zijn zich er niet van bewust dat zij alles in huis hebben om hun kind te helpen  maar vaak vastlopen en hun eigen patronen ongewild doorgeven.

Inmiddels heb ik door schade en schande een heel arsenaal aan opmerkingen en vragen paraat voor dit soort situaties bijvoorbeeld:

 * ouders die bijvoorbeeld zeggen ‘niet ik , maar mijn kind heeft een probleem’  (zullen we samen eens kijken wat er voor je kind beter kan… en dan even later, hoe kun jij je kind helpen?)

* ouders die zeggen: “dat mocht ik vroeger ook niet”  of  “daar worden ze hard van" (Wat vond je daarvan toen jij kind was? en wil je dat je kind hetzelfde voelt en later hetzelfde zegt?)

* ouders die bovenop de omgeving van hun gepeste kind zitten omdat ze zelf vroeger gepest werden (herken je er iets in wat je kind nu overkomt? Wat zou jou geholpen hebben? Hoe is je kind anders dan jij was?)

* ouders die heel hard roepen dat ze niet zoals hun ouder willen zijn en juist in de ontkenning hetzelfde thema in hun gezin hebben (wil je iets vertellen over hoe het voor jou was? wat herken je van het kind wat jij was in je eigen kind nu? Wat heb jij gegeven om je gezin van herkomst te helpen en wat herken je van je eigen kind hoe die helpt? Waarin lijkt jouw kind in jou als het kind wat je was? )

Zo zijn er natuurlijk heel veel situaties waar je dagelijks mee te maken hebt en waarin ouders in de weerstand schieten en niet onder ogen willen zien wat hun eigen rol en taak is.

NB: ik kan deze vragen natuurlijk alleen maar stellen nadat ik alle erkenning geef voor hoe zwaar een ouder het heeft en zie hoe hard ze werken en alles doen om een goede ouder te zijn want die behoefte om het goed te doen is natuurlijk altijd leidend en voor mij een ingang.