Dag Tineke,

Ik moest bij jouw vraag ook denken aan het onderzoekproject ' De kracht van ontmoeting' waar verschillende praktijken van ontmoeting tussen oa jongeren en professionals in wijken zijn gevolgd. Met name jongeren die zij nog niet vanzelfsprekend bereiken.

In de podcast rondom samenwerking tussen het Ouder-en Kindteam en theatergezelschap Lost project reflecteert men op de ontmoetingen in de wijk. Hierbij was kunst/theater een middel om verbinding te maken tussen jongeren en professionals.

Mijn ervaring is dat een gesprek serieel is. Als je eerst een heel 'veld' hebt van alles dat een rol speelt of onderdeel is van iets, dan komt alles aan bod. Dan hoeft er niks te zijn dat niet aan de oppervlakte komt omdat de dingen niet één voor één voorbij komen.

Het eerst zelf mogen nadenken over een vraag die niet te dicht op 'pijn' zit, is gemakkelijker. Uitzoomen en onpersoonlijk maken geeft ruimte voor verschillende opties. Op een Bepper Bord kan iemand zelf opschrijven wat bijvoorbeeld allemaal nodig is voor 'mensen' om goed in je vel te zitten. Daarna wegen we deze aspecten met iemands persoonlijke gevoel en ervaring. Door blokjes te verdelen met vragen als "in welke mate is dit voor jou nu aanwezig?" en daarna een nieuwe weging "Hoe zou je willen dat het is?" of "In welke mate heb je hier invloed op?"

Hierdoor voelt iemand zelf zijn eigen mogelijkheden en voelt zijn eigen discrepantie tussen wat gemist wordt en hoeveel energie hij erin steekt dit te veranderen. Of tussen wat is en wat gewenst is. Of wat was en wat er nu is. Er zijn veel mogelijkheden.

Vorige week, in de week van de eenzaamheid ben ik met zo in 2 workshops met jong-volwassenen van 18-25 jaar, aan de slag geweest. Binnen 20 minuten praten alle (veelal introverte) jongeren met elkaar over de belangrijke dingen die nodig zijn om goed in je vel te zitten en wat de eigen opties zijn. In een fijne sfeer. Dit brengt het gesprek goed op gang en niemand zit er dan verlegen of niet betrokken bij. Ook ik als begeleider niet. het levert veel op! Wil je hier meer van weten, neem dan contact op of kijk eerst op bepperbalance.com

Ook goed voor andere groepen, van jong tot oud.

Mijn ervaring is dat professionals het gesprek vaak aangaan op initiatief van een ander, bijvoorbeeld de school of ouders en dat die een probleem ervaren.
De jongeren zelf zijn meestal niet gemotiveerd, ervaren geen probleem en dit is in houding en gedrag duidelijk merkbaar,
Wat niet werkt en wat vaak onze neiging is om hard aan het werk te gaan, vragen te stellen en naar voren te leunen en ons best te doen.
Wat wel werkt: Positieve waardering en competenties benoemen waardoor de jongere aangaat, bijvoorbeeld vragen welke charmes een jongen heeft die na een schorsing terug mag komen op school, hoe het kan dat zij vriendinnen heeft of hoe het gelukt is een cijfer te halen of nog thuis te wonen ondanks de moeilijkheden. Welke prachtige eigenschappen liggen daaronder volgens hen zelf?
(Volgens de oplossingsgerichte theorie hen benaderen als een bezoeker die de kenmerken heeft van een ander heeft het probleem en ik hoef niks te doen en jij gaat aan het werk. Je moet ze er dus eerst bijhalen voor ze met jou verder willen en dat doe je door positieve karakterduiding en complimenteren)
Uiteraard moet je het zo klein mogelijk maken als een jongere aankan want een te positieve benadering is natuurlijk ook not done. :-)
Voorzichtigheid en humor is dus geboden en vooral de leuning in je eigen rug voelen en mogelijk het belangrijkste: plezier hebben in de jongere en van hem houden, ondanks en dankzij alles.
Daar gaan ze op aan zo is mijn ervaring.