Welke gesprekstechnieken, woorden of communicatiestijl gebruik jij (niet) bij het praten met ouders en kinderen?
Ik kwam een interessant artikel tegen waar het ging over 'Typisch taalgebruik van hulpverleners', zie link hieronder.
Hierin geeft Jason (20 jaar) een 'simpel' advies:
"Praat alsjeblieft vanuit jezelf".
- ‘Wat is precies je hulpvraag?’
- ‘Ik hoor wat je zegt.’
- ‘Hoe vind je zelf dat het gaat?’
- ‘Kunnen we afspreken dat je geen gekke dingen gaat doen?’
"Al die vragen en opmerkingen heb ik al duizend keer gehoord. Neptaalgebruik vind ik het."
Bekijk hier het hele artikel.
Ik had laatst ook een interessant gesprek met een collega over het belang van verbindend kunnen luisteren en communiceren. Het kunnen, en misschien ook willen, luisteren naar alle betrokken partijen (bijv. beide ouders en het kind) is belangrijk om kinderen passende hulp te bieden. Een gesprek aangaan door eerst contact te maken en écht naar ze te luisteren.
Vanuit dit gesprek en het artikel ben ik benieuwd hoe jullie dit aanpakken. Welke woorden of zinnen gebruik jij juist niet? Heb je ook wel eens feedback gehad op jouw communicatiestijl of behandelingstaal? Reflecteer je hier zelf ook wel eens op? Ben jij bewust van hoe je communiceert met ouders en kinderen? Hoe zorg je ervoor dat je écht luistert?
