Hoi Charlotte,
Ken je de website over gedeeld opvoederschap (www.gedeeldopvoederschap.nl) al? Hier zijn ervaringsverhalen van jongeren, gezinshuisouders/pleegouders en ouders verzameld over de samenwerking tussen ouders en gezinshuisouders/pleegouders en is ook allerlei handige aanvullende info te vinden.
Verder komt ergens dit najaar bij SWP een handreiking voor gezinshuisouders uit onder de titel "Gezinshuizen: zo thuis als mogelijk". Hierin wordt ook uitgebreid aandacht besteed aan dit onderwerp, o.a. op basis van interviews met uithuisgeplaatste jongeren.
Wie weet heb je er wat aan.

Dit is bijna een onmogelijke vraag, omdat het afhangt van de situatie, de ouders, de rol die iemand heeft en noem maar op. Iedere situatie vraagt iets anders. De vraag is vooral in algemene zin te beantwoorden.
In de basis gaat het vooral om gelijkwaardigheid en erkenning. In essentie zijn we allemaal mensen en is niets menselijks ons vreemd. Als daar ruimte voor is dan kom je vaak al heel ver.
De ouder, die altijd de ouder is en blijft, dient gewoon vorm aan het ouderschap vorm te kunnen blijven geven binnen de contaxt die van toepassing is. De strubbelingen die daarmee kunnen worden ervaren moeten er ook mogen zijn, binnen bepaalde grenzen van redelijkheid en billijkheid natuurlijk. Een keer de grens over neemt niet weg dat deze houding belangrijk is en blijft.
Bij de ene ouder komt dit er anders uit dan bij de andere. En dat kan ook nog eens botsen met hoe de ander is. Eerlijkheid en opnheid over wie we zijn, waar we tegenaan lopen kan heel helpend zijn. Zelfs in bv een rol als jeugdbeschermer. Het maakt de hulpverlening menselijk en maakt verbinding veel sneller mogelijk.

In mijn rol als wijkteammedewerker is dit helemaal niet moeilijk is mijn ervaring. Gewoon gaan zitten en luisteren. Vandaaruit kan er ruimte voor beide ontstaan en is het doorgaans gewoon een gesprek van mens tot mens. Zodra er grenzen gesteld moeten worden of als er (on)mogelijkheden besproken moeten worden vanuit de regelgeving is er soms iets meer zakelijkheid nodig, maar dan is het in feite alsnog een open en eerlijk gesprek van mens tot mens.

Bij plaatsing direct concrete afspraken maken met ouders over de wijze van contact en dit blijven uitvoeren. Een cruciaal onderdeel om een terugplaatsing weer te realiseren of de support van ouders aan de plaatsing te behouden. Ook is het belangrijk om te inventariseren welke informatie belangrijk is voor ouders om over te worden geïnformeerd naast de "standaard " informatie. Zo voorkom je dat bepaalde informatie die jij zelf als minder noemenswaardig acht niet gedeeld worden en ouders zich hierin gepasseerd voelen.

Ik weigerde het kind te behandelen als de (biologische) ouders er niet bij waren, waar het kind zich ook bevond.

Dit werkte altijd bijzonder goed, moet ik zeggen.

Ha Charlotte,

Het gaat ook over je basishouding: Verplaats je in de ouder en luister naar wat het voor diegene betekent. Toon begrip voor alles wat dat oproept. Begrijp, dat de ouder ook zijn best heeft gedaan binnen haar of zijn mogelijkheden.
groet,

Simonette

Hoi Charlotte,

zelf denk ik dat vooral de start heel belangrijk is. Ouders direct goed betrekken en je attitude hierbij als hulpverlener en als pleegouders is hierin heel belangrijk. Ouders moeten, ondanks dat zij de zorg tijdelijk moeten delen/afstaan, het gevoel hebben dat zij heel belangrijk zijn en blijven als ouders.
Als je dit gevoel goed kan "meegeven" dan krijg je samenwerkingsafspraken op maat (je vraagt ouders dan wat zij belangrijk vinden, hoe zij het contact zien, wat zij nodig hebben... etc.) en dan is er ook een grote kans op een succesvolle samenwerking. Verwachtingen en wensen over en weer goed helder hebben bij start is daarbij helpend.

Groetjes,
Esther

Hallo Charlotte

Ken je deze site : https://www.nji.nl/pleegzorg/gedeeld-opvoederschap-van-ouders-en-pleegouders#wat-is-gedeeld-opvoederschap?

en/ of dit webinar gezien? https://richtlijnenjeugdhulp.nl/nieuws/nu-terug-te-kijken-webinar-gedeeld-opvoederschap/

Hier gaat het over pleegzorg, echter ook te lezen als gezinshuis of andere vormen van zorg voor een kind.

De ervaringsdeskundige ouders van "mijn kind uit huis" kunnen je ook veel vertellen: https://www.mijnkinduithuis.nl/

Maar je vroeg hoe doen jullie dat: contact maken, ouders goed informeren, betrekken, om hulp vragen, laten weten dat je het samen moet doen in het belang van hun kind.

Met groet

Bea

Hai Charlotte,

Vanuit mijn ervaring is het plannen van overleggen/evaluatiemomenten met alle partijen, op regelmatige basis, erg wenselijk. Een duidelijke agenda waarin alle partijen aan het woord komen, geeft iedereen het gevoel dat ze gehoord worden. Vooral voor ouders is het belangrijk om te horen hoe het met hun kind gaat daar en dat ze meegenomen worden in de besluitvorming rondom het kind (afhankelijk van de mogelijkheden die zij hebben qua gezag, beslissingsvaardigheden wel of geen beperking etc.) al is het maar dat informatie met hen wordt gedeeld. Ook zou ik je willen adviseren om ruimte te bieden om alleen met ouders in gesprek te gaan.
Kortom vooral in contact blijven is mijn advies.

Groetjes Ruth Mustamu

Hallo Charlotte,

Ik ben werkzaam als ambulant begeleider bij de Deeltijd in Oss van Koraal. Hier verblijven kinderen in de leeftijd van 6 tot 14 jaar voor maximaal 1 jaar (wij noemen het logeren), waarin ze stapsgewijs meer naar huis gaan en begeleiden wij ook hun ouders. We observeren, bieden behandeling aan de kinderen op de groep, maar ook bij het gezin thuis. Ouders zijn welkom op de groep om lastige situaties te oefenen, mogen fijne momenten op de groep plannen (spelletje spelen, naar bed brengen etc.) en houden de regie over zaken zoals dokter, tandarts en school. Wij ondersteunen waar nodig.

Mocht je nog vragen hebben, dan neem gerust contact met me op.
iheijden@koraal.nl

Met vriendelijke groet,

Ilona van der Heijden